Πόσες φορές δεν έχουμε βαρυγκομήσει για τις δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε!
Πόσες φορές κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας δε θεωρούμε τα δικά μας προβλήματα σημαντικότερα από των ανθρώπων γύρω μας;
Και πόσα πράγματα αλήθεια θεωρούμε δεδομένα!
Και ύστερα....ύστερα δύο ματάκια, που πάντα σε κοιτάνε προσεκτικά και με σεβασμό, βουρκώνουν.... και αναρωτιέσαι γιατί... Γιατί; για το αυτονόητο δικαίωμα όλων των παιδιών του κόσμου να αποζητούν την αγκαλιά και των δύο γονιών, που η ανάγκη της επιβίωσης έχει κρατήσει μακριά ή τους στέρησε τον ένα από τους δύο...Παιδιά που αναγκάζονται να ωριμάσουν πιο γρήγορα από τα άλλα. Παιδιά που από μικρή ηλικία έχουν μάθει να σηκώνουν το σταυρό τους αγόγγυστα χωρίς ποτέ να παραπονεθούν....
Εξάλλου η αποφυγή των δυσκολιών μόνο σε αδιέξοδο μπορεί να οδηγήσει...
Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε "να μη σου δώσει ο Θεός, παιδάκι
μου, όσα μπορείς ν 'αντέξεις". Και ξέρετε ότι, οι γιαγιάδες, φορείς της λαϊκής θυμοσοφίας, ποτέ δεν κάνουν λάθος! Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι προικισμένος με αντοχές και δυνάμεις που και ο ίδιος δεν γνωρίζει. Αλλά ακόμα και όταν νομίζουμε ότι δε μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα δύσκολα, Εκείνος που μας δοκιμάζει, θα μας δώσει και την απαιτούμενη δύναμη. Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου