Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Γιατί μισούμε τους δασκάλους;

Είναι Σεπτέμβριος — ναι, έφτασε αυτός ο μήνας. Είναι η περίοδος που οι σκιτσογράφοι, οι κωμικοί, οι αυθεντίες και οι κριτικοί βάζουν στο μικροσκόπιο το επάγγελμα του καθηγητή. Αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι τα παιδιά μας μπαίνουν ξανά στις σχολικές αίθουσες σαν μια καταδίκη για τις ζωές τους. Οι κριτικοί είναι ξεκάθαροι «οι δάσκαλοι είναι τεμπέληδες και η δουλειά τους δεν έχει αποτέλεσμα». Πώς περιμένουμε από τα παιδιά μας να αγαπήσουν το διάβασμα και να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες όταν τα μαθαίνουμε να μισούν τους δασκάλους τους και τα σχολεία;
Σ’ αυτή τη χώρα, η συμπεριφορά μας απέναντι στην εκπαίδευση δεν είναι υγιής. Την αντιμετωπίζουμε ως κάποιο προϊόν που θα πουλήσουμε στη μελλοντική αγορά εργασίας ή ως μια απλή διαδικασία. Στην πραγματικότητα η εκπαίδευση είναι μια ευθύνη. Είναι μια ευκαιρία πάνω στην οποία πρέπει να επενδύσει το κάθε παιδί ξεχωριστά. Είναι ένα καθήκον που κάθε γονιός έχει προς το παιδί του. Είναι ένα καθήκον της πολιτείας για να εξασφαλίσει ότι η δημοκρατία έχει πολίτες ικανούς να διαιωνίσουν το σύστημα της αυτοδιοίκησης. Η εκπαίδευση είναι μία ευθύνη που, εμείς, ως πολίτες αυτής της δημοκρατίας πρέπει να αναλάβουμε με ενθουσιασμό, ατενίζοντας το μέλλον. 

Ο Rafe Esquith είναι βετεράνος δάσκαλος στο Hobart Boulevard Elementary School στο Λος Άντζελες. Πρόσφατα δημοσίευσε το Real Talk for Real Teachers, και αν θέλετε να καταλάβετε πώς είναι η καθημερινή ζωή των δασκάλων σήμερα διαβάστε τις συμβουλές του προς τους νέους δασκάλους που μπαίνουν τώρα στο επάγγελμα. Θα σοκαριστείτε. Μόνο ο πιο αφοσιωμένος εκπαιδευτικός επιζεί στο επάγγελμα. Συγκεκριμένα ο Esquith γράφει στους νέους δασκάλους: «Θα συναντήσετε παιδιά που θα σας βγάλουν εκτός ελέγχου, ενώ δεν θα έχετε υποστήριξη ούτε από τη διοίκηση, ούτε από τους δασκάλους. Και αν  πιάσετε στα χέρια σας μια εφημερίδα, θα νιώσετε ότι δεν έχετε στήριξη και αγάπη από την κοινωνία γενικότερα».
Οι σχολικές τάξεις βομβαρδίζονται από τις πιέσεις των κοινοτήτων μας. Γι’ αυτό ο Esquith θυμίζει στους αναγνώστες του ότι «Προσπαθούμε να διδάξουμε τα παιδιά να είναι έντιμα, σε έναν κόσμο που η ατιμία τα κοιτάζει συνεχώς στα μάτια. Ζητάμε από τα παιδιά να δείξουν αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που η αναξιοπρέπεια όχι απλά επικρατεί, αλλά προβάλλεται και ενθαρρύνεται στα μέσα, και ως αποτέλεσμα, από το μεγαλύτερο μέρος του πλυθησμού μας.».
Ακόμη κι έτσι, και παρά όλες αυτές τις δυσκολίες ο Esquith ενθαρρύνει τους νέους δασκάλους να επιμείνουν. Οι επιβράβευση στο δικό του κόσμο δεν μετριέται σε χρηματικές ανταμοιβές ή επιτυχία, αλλά σε χαρούμενα πρόσωπα των μαθητών που, με το τέλος των μαθημάτων θα είναι έτοιμα να επιτύχουν στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά τους ή στην κοινωνία.
Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο ευθύνη του δασκάλου. Η εκπαίδευση πρέπει να αποτελεί φιλότιμη προσπάθεια όλων μας. Χρειάζονται ενδιαφερόμενοι γονείς, επιχειρηματίες, ηγέτες κοινοτήτων και πολλοί, πολλοί άλλοι. Αλλά οι πολίτες, όπως και οι δάσκαλοι, νιώθουν σύγχυση και σαστίζουν με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Οι ειδήσεις αναρωτιούνται συνεχώς για το πόσο καλό είναι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των δημόσιων σχολείων. Οι Phi Delta Kappan και Gallup έχουν ήδη δημοσιεύσει το 45ο "Poll of the Public's Attitudes Toward the Public Schools" Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι τα δημόσια σχολεία της χώρας προσφέρουν ανεπαρκείς γνώσεις. Μόλις το 18% των Αμερικανών βαθμολόγησε τη δημόσια εκπαίδευση με Α ή Β. Η πλειονότητα των ερωτηθέντων μάλιστα απάντησε ότι οι απόφοιτοι δημοσίων Λυκείων δεν ήταν προετοιμασμένοι για το πανεπιστήμιο και την εργασιακή αρένα. Ωστόσο, οι ίδιοι ψήφισαν το σχολείο της περιοχής τους με υψηλό βαθμό. Το 71% έδωσε στο σχολείο της περιοχής του ένα Α ή Β. Γιατί, όμως, υπάρχει αυτή η ανομοιότητα; Οι πολίτες, όπως και οι δάσκαλοι βλέπουν την εκπαίδευση από την πρώτη γραμμή και με βάση συγκεκριμένους μαθητές. Οι πολίτες βλέπουν τα παιδιά τους να μαθαίνουν και ενθαρρύνοντια και εμπνέονται. 
Επειδή η εκπαίδευση είναι ένα κοινωνικό ζήτημα που αφορά όλους μας μπορούμε να συνεργαστούμε στις κοινότητες για να αλλάξουμε τη νοοτροπία απέναντι στα σχολεία και στους δασκάλους. Μπορούμε να βελτιώσουμε τα σχολεία της περιοχής μας. Να γίνουμε εθελοντές. Να υποστηρίξουμε τους μαθητές και τους δασκάλους της περιοχής μας. Να συμμτάσχουμε σε συζητήσεις και ντιμπέιτς που αφορούν τους κανονισμούς της εκπαίδευσης.  Να γιορτάσουμε την φθινοπωρινή εποχή, όχι με καυστικά αστεία και σχόλια για τους δασκάλους, αλλά με ιστορίες για αυτούς που μας εμπνέουν. Ναι, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα. Αλλά για κάθε τέτοιο πρόβλημα υπάρχει και μία ιστορία επιτυχίας ενός δασκάλου και ενός μαθητή. Και πάνω απ’ όλα, ας θυμηθούμε ότι η εκπαίδευση δεν είναι ένα δώρο που παραχωρούμε στη νέα γενιά. Η εκπαίδευση είναι μία ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε όλοι, οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι γονείς και η κοινότητα γενικότερα για να εξασφαλίσουμε τη συνέχιση μίας βιώσιμης δημοκρατίας. Εκεί βρίσκεται το μέλλον όλων μας. 

Πηγή: Huffington Post  του William E. White
Μετάφραση: L.B.
Photo by: Charles Pieters


Αναδημοσίευση από http://mikroimegaloi.gr/blog/giati-misoume-tous-daskalous

Δεν υπάρχουν σχόλια: