Επίγειοι άγγελοι - 3η Δεκεμβρίου: Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες

Η 3η Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.

Προσωπικά προτιμώ τον όρο "ειδικές ικανότητες"!

 

Επανειλημμένα μας έχουν αποδείξει ότι δεν υστερούν σε τίποτα απ' όλους τους υπόλοιπους! Αγαπούν τη ζωή και παλεύουν καθημερινά γι' αυτήν...τόσο που να κατορθώνουν το φαινομενικά ακατόρθωτο!

Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την "καθυστέρηση" και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά.

Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις εξετάσεις για να τελειώσει τις σπουδές του στην ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα στα τέλη Απρίλη προβλήθηκε η ταινία «Και εγώ επίσης» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά τον βασικό ρόλο: Ζωή, Αγάπη, Λύπη και Χαρά κατά τη διάρκεια των σπουδών. Με τον Πινέδα μίλησε ο Jan Marot.

WELT ONLINE: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο ντάουν;

Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε: Όχι. «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;» Απάντησε: «Κανένα πρόβλημα» . Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.

(Απόσπασμα από τη συνέντευξή του που έδωσε πριν μερικούς μήνες. Ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ)

 

Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν καθημερινά δυσκολίες σε θέματα αυτονόητα για τους υπόλοιπους, όπως τη μετακίνηση και παράλληλα τον κοινωνικό ρατσισμό. Ας σκεφτούμε μόνο πως αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους αυτούς: είτε εθελοτυφλούμε στο πρόβλημά τους είτε αποστασιοποιούμαστε. Ας μη ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι σαν και μας, που έχουν το δικαίωμα να ζουν με αξιοπρέπεια. 

Η αναπηρία άλλοτε είναι εκ γενετής και άλλοτε επίκτητη. Η χώρα μας κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις σε τροχαία ατυχήματα, που αφήνουν πίσω τους πολλά άτομα με αναπηρία. Η μεγαλύτερη όμως αναπηρία είναι η πνευματική. Η άρνηση να δεχθούμε το διαφορετικό από μας. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία να διδαχθούμε από αυτούς: την αγάπη για τη ζωή, την πίστη ότι οι δυσκολίες είναι για να μας δυναμώνουν και να μας βελτιώνουν...να διδαχθούμε την ΑΝΘΡΩΠΙΑ!